Van de pen naar het podium
Dankzij mijn vrijwilligerswerk voor de PR van Thalia Muziektheater vond ik mijn liefde voor schrijven weer terug. Ik ging door een lastige periode en mentaal voelde ik dat. Gelukkig werd mij toen gevraagd om een persbericht te schrijven voor de voorstellingen van Jane Eyre. Schrijven vond ik altijd al leuk, maar het plezier en de motivatie waren verdwenen. Tot dat moment.
Doordat ik schreef over iets waar ik veel passie voor heb, kwam er weer een lach op mijn gezicht. Vanuit de PR-groep werd enthousiast gereageerd op mijn tekst, waardoor ik mij erg gewaardeerd voelde. Elke keer dat mij nu gevraagd wordt iets te schrijven, voel ik mij een beetje trots. Trots op mezelf, maar ook op mijn geweldige club. Ik ben namelijk niet alleen onderdeel van de PR-groep, ik speel ook mee bij Thalia. Het geeft ontzettend veel motivatie wanneer je merkt dat jouw teksten helpen om alle voorstellingen uitverkocht te krijgen.
Het is fijn om te zien hoe positief er wordt gereageerd op onze persberichten en onze content op social media. Ook motiveert het enorm wanneer de kaartverkoop een boost krijgt nadat er een verhaal geplaatst wordt. Dat zorgt ervoor dat we voor volle zalen spelen, en daardoor genieten we extra wanneer we op het podium staan. De energie die dan ontstaat is magisch. Vooral wanneer het publiek zó meeleeft met de personages dat ze verroerd worden tot een lach en een traan.
Dit alles zou niet mogelijk zijn zonder onze PR-groep. Dat ik daar deel van mag uitmaken, maakt mij erg trots!
Paula
Dol op oude mensen en verhalen
Dol op oude mensen en hun verhalen Mijn dierbaarste moment als vrijwilliger van De Zonnebloem was het uitstapje naar het Wintercircus in Beverwijk met Beppie, Els en Lenie. Zo blij waren ze met een middagje circus, en als afsluiting een flesje appelsap. Ze zijn inmiddels alle drie overleden.Lenie ging het eerst en het meest onverwacht. In een “tijd van ja en nee” ging ze van “ik zit niet zo lekker in mijn vel” naar dood. Zoveel tragiek meegemaakt in haar leven, maar toch zó tevreden.Ook Beppie is heengegaan, maar dat was verwacht – zelf gekozen. In de zomer gíng ze, omringd door haar (achter)(klein)kinderen, tussen de bloemen uit haar geliefde tuin. Ondeugende, maar ook vaak ontevreden Beppie.Ook Els overleed – maar dat was verd** geen oudere gast, dat was een gastvrouw. In tien weken was ze er niet meer. Bijna blind, maar volkomen strijdbaar. Els.Ik mis ze nog, bij iedere koffieochtend, ieder uitstapje.Ik besefte me ineens dat ik tijdens een oefening in een workshop tegen iemand zei dat ik nergens meer door verrast word in mijn vrijwilligerswerk. Maar dat is helemaal niet waar! Ik – als gepensioneerd onderwijskracht die dol is op álle kinderen, en het meest op de moeilijkste – kwam, al schrijvend, tot de verrassende ontdekking dat ik óók heel dol ben op oude mensen en hun verhalen. Daarom blijf ik vrijwilliger: om een klein beetje licht te brengen in het leven van anderen – en omdat zij, vaak onverwacht, ook licht brengen in het mijne.
Lees het verhaal